Z danych wynika, że w Polsce na łuszczycę choruje około 1 miliona osób. 80 procent z nich to osoby młode, w przedziale wiekowym od 20-tego do 40-tego roku życia. Jest to przewlekła, zapalna choroba skóry o podłożu autoimmunologicznym. Błędne pozostaje myślenie, iż jest to choroba zakaźna. Podłoże i przyczyny łuszczycy nie są do końca zbadane. Z pewnością pewnością jest związana z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu odpornościowego, ma także podłoże genetyczne. Prawdopodobieństwo zachorowania na łuszczycę w sytuacji, gdy rodzice byli nią obciążeni wynosi 70 procent, gdy chorowało jedno z rodziców, ryzyko spada do choruje jedno z nich ryzyko spada do 30 procent. Jednocześnie jednak, znane są przypadki, gdy pomimo obciążenia genetycznego łuszczyca nie nie uaktywnia się przez całe życie. Istnieje także lista czynników, które mogą predysponować daną osobę do rozwoju łuszczycy. Należy tutaj wymienić m.in. zakażenie drobnoustrojami (paciorkowcami i gronkowcami), ogólne zanieczyszczenie organizmu, zaburzenia hormonalne, nadużywanie alkoholu i papierosów, stres, nadwaga, cukrzyca, niewłaściwa higiena, itp.

Diagnoza 

Rozpoznanie łuszczycy u pacjenta następuje na podstawie stwierdzenia wykwitów i ognisk. Ich umiejscowienie może być zróżnicowane, najczęściej jednak dotyczy łokci, kolan, pleców, stóp, owłosionej skóry głowy. Wczesne zmiany mają postać drobnych grudek i są bardzo małe. Bardziej rozwinięte są większe (do kilku centymetrów) i pokryte tzw. blaszkami łuszczycowymi. Często zmianom towarzyszy zaczerwienienie, pieczenie, świąd, pękanie i krwawienie skóry oraz dolegliwości bólowe. Wyróżnia się kilka rodzajów łuszczycy: zwyczajna, krostkowa (ogólna i miejscowa), uogólniona, stawowa. Zmiany łuszczycowe mogą nawet zajmować całą powierzchnię skóry chorego.

Leczenie farmakologiczne

Wybór metod leczenia łuszczycy jest uzależniony od stopnia zaawansowania choroby, rozległości powstałych na ciele zmian i ciężkości jej przebiegu. Obecnie medycyna nie posiada sposobu na całkowite wyleczenie tego schorzenia, ale pozwala na utrzymywanie pacjenta w okresie remisji lub na zmniejszenie zmian łuszczycowych, co daje szanse na powrót do normalnego życia. Należy podkreślić, że leczenie łuszczycy może być długotrwałym procesem długim, wymagającym nawet lat. Leczenie prowadzi się często dwutorowo – walcząc z chorobą od wewnątrz i od zewnątrz. U pacjentów stosuje się leki miejscowe o działaniu złuszczającym i hamującym nadmierną proliferację naskórka. Używa się w tym celu preparatów keratolicznych, dziegcie, glikokortykosteroidy miejscowe, analogi witaminy D3. Równocześnie wdraża się także leczenie ogólne przy pomocy takich preparatów jak: retinoidy, hydroksymocznik, kwas fumarowy oraz leki niebiologiczne, czyli metotreksat, sulfasalazyna, cyklosporyna A, leflunomid lub biologiczne: adalimumab, etanercept, infiksymab, ustekinumab. Warto podkreślić, że większość pacjentów cierpiących na łuszczycę w łagodnej i średniej postaci można leczyć tylko przy pomocy preparatów o działaniu miejscowym. Ważnym aspektem w walce z tą chorobą jest także prawidłowa pielęgnacja ciała dermokosmetykami, dostępnymi w aptekach.

Naświetlanie skóry

Jedną z podstawowych metod leczenia bardziej nasilonych postaci łuszczycy jest także fototerapia. Jest to zabieg polegający na naświetlaniu skóry lampami medycznymi. Wykorzystuje się w tym celu promieniowanie UVA i UVB. Zabieg wykonuje się 2-3 razy w tygodniu. Terapia ta hamuje zbyt szybki rozwój komórek skóry, co przekłada się pozytywnie na stan osób z łuszczycą. Ultrafiolet B sprawdza się w leczeniu małych zmian skórnych, ale także przy łuszczycy już mocno zaawansowanej. Z kolei promienie UVA stosowane są, gdy choroba jest tak zaawansowana, że utrudnia pacjentowi codzienne funkcjonowanie.

Normobaria – wspomagająco w łuszczycy

Okazuje się, że w leczeniu łuszczycy pomocna jest także jedno z najnowszych odkryć medycznych, czyli normobaria. Jest to zabieg polegający na przebywaniu pacjenta w szczelnej komorze normobarycznej, gdzie panuje podwyższone ciśnienie. Pacjent wchodzi do środka, zajmuje wygodną pozycję i swobodnie oddycha. Jedna sesja trwa zwykle około 120 minut, choć może być nawet znacznie wydłużana. Wyższe ciśnienie baryczne wpływa korzystnie na proces regeneracji, dotlenia tkanki oraz działa przeciwzapalnie. Jak to ma się do łuszczycy? Okazuje się, że normobaria skutecznie przyspiesza gojenie ran skórnych, w tym także zmian łuszczycowych. Poprawia również elastyczność skóry i regeneruje nabłonek. Dzięki temu, że taki zabieg wzmacnia układ odpornościowy, zmniejszają się stany zapalne. Podwyższone ciśnienie i odpowiednio dobrany skład powietrza w komorze normobarycznej wpływa także oczyszczająco na organizm, przyspieszając wydalanie szkodliwych toksyn. W to znacznie w kontekście przyczyn łuszczycy, której jak wspominaliśmy wcześniej, wystąpienie ma związek z zaburzeniami układu autoimmunologicznego i ogólnym zanieczyszczeniem organizmu. Leczenie w komorach normobarycznych jest skuteczną metodą walki z łuszczycą, stosowaną coraz częściej na całym świecie. Optymalne warunki panujące w komorach skutecznie wspierają leczenie wielu schorzeń, w tym łuszczycy. Terapia jest bezpieczna i wymienia się tylko nieliczne przeciwwskazania dotyczące jej stosowania.