Normobaria i Rehabilitacja Kardiologiczna

Jak Normobaria pomaga dojść do zdrowia

Rehabilitacja Kardiologiczna

Początek nowoczesnej ery hiperbarycznej datuje się na rok 1959. Wówczas to holenderski chirurg Ide Boerema wykonał doświadczenie, które polegało na utrzymaniu przy życiu świnki przy pomocy hiperbarycznego tlenu z obniżonym do 0,4% poziomem hemoglobiny. To on zastosował  również zabiegi kardiochirurgiczne w komorze ciśnieniowej wypełnionej tlenem. Miały one na celu umożliwienie wydłużenia czasu trwania zabiegu, który prowadzony był przy zatrzymaniu krążenia pacjenta.

Choroby serca cały czas groźne

Mimo postępu medycyny i kardiochirurgii oraz zmniejszenia ogólnej liczby zgonów następujących na skutek chorób sercowo-naczyniowych, choroby serca, a przede wszystkim choroba niedokrwienna serca cały czas są główną przyczyną śmierci. Dolegliwości z nimi związane stanowią częsty powód hospitalizacji. Dlatego też lekarze cały czas poszukują metod terapeutycznych, które umożliwią poprawę skuteczności leczenia w wymienionych wyżej przypadkach. Stosowanie terapii tlenowej hiperbarycznej w chorobach serca ma o tyle sens, że od dawna zwracano uwagę na efekty leczenia czystym tlenem, który poprawia ogólny stan neuropsychiczny, zwiększa tolerancję wysiłku, łagodzi nadciśnienie płucne czy objawy niewydolności komory serca.

Hiperbaria a kardiologia

W przypadku stabilnej postaci choroby niedokrwiennej serca zaobserwowano przede wszystkim pozytywny wpływ terapii hiperbarycznej na funkcję skurczową lewej komory serca, a także zmniejszenie częstotliwości i nasilenia, a nawet całkowite ustąpienie dolegliwości bólowych o charakterze wieńcowym. Ponadto terapia ta powoduje zmniejszenie nasilenia objawów niewydolności serca, podwyższenie aktywności enzymów przeciwutleniających w krwinkach czerwonych oraz zwiększenie tolerancji wysiłku.

Terapia tlenem hiperbarycznym przynosi efekty również w przypadku ostrych zespołów wieńcowych i zawałów serca. Przy zawale bądź niestabilnej chorobie wieńcowej na skutek zwiększenia podaży tlenu oraz zmniejszenia się efektywności działania wolnych rodników ograniczeniu ulega obszar martwicy mięśnia sercowego. Łącząc terapię klasyczną z hiperbarią tlenową można tym samym zmniejszyć u chorych na serce śmiertelność i ryzyko poważnych powikłań. Jednocześnie skróceniu ulega wówczas czas trwania bólu wieńcowego. Obserwuje się też znaczne zmniejszenie zaburzeń rytmu serca oraz przewodnictwa. Dotyczy to przede wszystkim bloku przedsionkowo-komorowego. Dodatkowo efektywne zmniejszenie niedotlenienia tkanek poprawia funkcję skurczową lewej komory serca.

Hiperbarię coraz częściej stosuje się też w przypadku osób cierpiących na zaburzenia rytmu serca. Przyczyną ich wystąpienia przy chorobie wieńcowej jest nieodpowiednia pobudliwość elektryczna komórek mięśnia sercowego, które są niedotlenione. Dlatego też zwiększenie zawartości tlenu we krwi, która do nich dopływa przyczynić się może do zmniejszenia bądź całkowitego ustąpienia arytmii. Odnotowuje się przy tym często pozytywny wpływ terapii tlenowej hiperbarycznej na zmniejszenie częstości oraz czasu trwania napadów arytmii. Wzrasta pojemność minutowa serca, zmniejszają się objawy hiperwentylacyjne oraz obniżeniu ulega ilość katecholamin we krwi.

Co ciekawe, hiperbaria tlenowa stosowana jest też do leczenia niewydolności serca u osób, które są po wszczepieniu sztucznej zastawki mitralnej na skutek przebiegu choroby reumatycznej itd.  Zmniejsza ona śmiertelność pooperacyjną. W przypadku kobiet ciężarnych, które mają wrodzone i nabyte wady serca na skutek terapii hiperbarycznej zmniejszeniu ulega ilość okołoporodowych powikłań kardiologicznych i położniczych – spada śmiertelność okołoporodowa.

Normobaria a kardiologia

Normobaria znacznie rozszerza, optymalizuje i uwydatnia wszystkie wymienione powyżej pozytywne działania terapii tlenowej hiperbarycznej. Dostarcza do krwi poza tlenem także dwutlenek węgla i wodór, które wchodzą w skład powietrza atmosferycznego. Wodór jest o tyle wyjątkowym pierwiastkiem, że ma zdolność działania nawet na poziomie komórkowym. Jest w stanie przekroczyć barierę krew-mózg i może dostać się do mitochondriów komórkowych. Posiada także zdolność translokacji w niektórych warunkach do jądra komórki. Znajdując się w odpowiedniej lokalizacji, posiada właściwości przeciwzapalne, antyutleniające, antyapoptyczne oraz cytoprotekcyjne. Są one niezwykle cenne również w przypadku rehabilitacji kardiologicznej.

Liczne badania potwierdziły to, że rekonwalescencja zachodzi o wiele szybciej w warunkach wyższego ciśnienia, niż to w którym człowiek na co dzień przebywa. Wówczas tkanki szybciej mogą wykorzystać tlen, który do nich dociera. Poza tym regularne przebywanie w warunkach podwyższonego ciśnienia wpływa w dużej mierze na zwiększenie ilości komórek macierzystych, kluczowych w procesie odbudowy ludzkich narządów. Normalnie organizm pobiera jedynie do 30% tlenu w czasie oddychania. Im ciśnienie jest wyższe, tym lepiej tlen jest wykorzystywany. Podobnie jest zresztą również z dwutlenkiem węgla, istotnym w czasie transportu tlenu do komórek. Wodór z kolei neutralizuje wolne rodniki odpowiedzialne za proces starzenia się organizmu. Hamuje też proces degradacji komórek.

Obecnie udało się ustalić idealne proporcje powietrza, którym powinien oddychać człowiek. Najkorzystniejsze dla ludzkiego organizmu jest przy tym ciśnienie 1500 hPa. Powietrze zaś powinno zawierć 40% tlenu, 2% dwutlenku węgla oraz 0.5% wodoru. Dokładnie takie warunki panują w komorze normobarycznej, stosowanej podczas leczenia wielu chorób między innymi schorzeń o podłożu kardiologicznym.